Daar lag ik dan, in de tuin, een zelfmoordpoging en een serieuze ook. Het was niet de eerste keer dat ik een mes in mijn handen had gehad...

Ik heb mijn vriendin behoorlijk getraumatiseerd door haar te laten ontdekken wat ik had gedaan. En ik had het haar al zo moeilijk gemaakt met mijn psychoses, dissociatie, en totale gebrek aan controle over mijn emoties. Het is echt een wonder dat ze nog steeds aan mijn zijde staat, en daar ben ik enorm dankbaar voor.

Zoals Mark in zijn boek beschrijft, staat zij daar te wachten in de gang terwijl ik gevangen zit in een betonnen ruimte.

Het blijkt dat ik meervoudig werkgerelateerd trauma heb... PTSS. Dit gaat terug naar het begin van mijn carrière bij de politie. Een nobel beroep met een duistere en ernstig onderbelichte keerzijde. Dat is hoe ik het nu zie...

Als ik terugkijk, waren de signalen duidelijk, ook al beweerde de hulpverlening iets anders omdat ik geen PTSS zou hebben.

Mijn eerste trauma was al op mijn 22e, net toen ik begon bij de politie. Sindsdien zijn er alleen maar meer bijgekomen. Praten deden we niet, een kop koffie en weer verder. Ik zal niet ingaan op hoe er met dit alles werd omgegaan. We kregen weliswaar trainingen, maar niet in het omgaan met trauma's. Gelukkig is er wel vooruitgang geboekt, maar er is nog een lange weg te gaan. Ik heb 26 jaar op straat gewerkt, dus ik kan wel zeggen dat ik heel wat heb meegemaakt. Om eerlijk te zijn, ben ik blij dat ik dat werk niet meer doe.

Na een openhartoperatie besloot de psychiater dat ik gewoon naar huis kon... Wat ik toen dacht... WAAT!!!!

Achteraf gezien was het een psychiater in opleiding die totaal niet begreep in welke toestand ik verkeerde, net zoals de rest van de geestelijke gezondheidszorg. Niemand begreep die beslissing, zelfs het verplegend personeel in het ziekenhuis niet. Mijn vriendin en mijn nicht hebben gevochten, terwijl ik vrijwel hulpeloos in een ziekenhuisbed lag, om de geestelijke gezondheidszorg duidelijk te maken dat ik intensieve hulp nodig had, geen ambulante flauwekul gecombineerd met elke denkbare pil op dezelfde plek waar ik bijna mijn leven had beëindigd. Na veel gedoe met de geestelijke gezondheidszorg werd ik opgenomen in een kliniek. Eindelijk hulp, dachten we... Niets was minder waar.

Na twee weken werd ik eruit gezet omdat ik agressief was, mijn emoties niet onder controle had, terwijl de geestelijke gezondheidszorg me steeds op de proef stelde. Wat er nog meer gebeurde zal ik nu niet bespreken, want het getuigt niet van hulp, maar van onkunde. De geestelijke gezondheidszorg is absoluut niet voorbereid op PTSS en alles wat erbij komt kijken, sterker nog, ze falen hierin enorm. Medicatie geven en je emoties testen. Dit is achterhaald en schadelijk voor de patiënt en zijn naasten. Dit moet veranderen.

De stichting van Danielle kende ik via de Krav Maga school waar ik les geef. Er werd een benefiet georganiseerd voor deze stichting bij de brandweer in Schiedam.

Terwijl ik in de kliniek zat, belde mijn vriendin De stichting en legde de urgentie uit. Mark werd in geschakeld en maakte zijn agenda leeg en stond twee dagen later voor me. In anderhalf uur tijd gaf hij me meer handvatten dan de geestelijke gezondheidszorg ooit heeft kunnen geven. Gedachtegang, ego, emoties, triggers... Daarbij zijn boek. Lees het en je begrijpt wat PTSS met je kan doen. Het is haast niet uit te leggen aan iemand die het niet heeft.

Vijf dagen lang werd ik samen met een veteraan door de stichting in een hotel geplaatst, waar Mark ons intensief heeft geholpen. Die kras op die plaat blijft, maar het beheerst me niet meer. Ik heb weer controle, niet mijn gedachten, mijn emoties, mijn ego. Op 23 december even zwemmen in de Maas laat zien dat ik de touwtjes in handen heb, niet mijn ego, mijn gedachten en mijn lichaam dat schreeuwt dat het koud is.

Ik ben positief, dankbaar en vol vertrouwen, elke dag weer. Dankbaar voor mijn nieuwe kans, dankbaar voor mijn vriendin die nog steeds aan mijn zijde staat en ervoor heeft gezorgd dat ik deze nieuwe kans kreeg, dankbaar voor Mark en zijn training, dankbaar dat de stichting dit financieel mogelijk heeft gemaakt, dankbaar voor elke dag dat ik wakker word en weer kan genieten van elk klein ding in het leven. Dat heb ik zo lang niet gekund.

De begeleiding van de stichting en van Mark werkt, zijn boek legt alles uit in begrijpelijke taal, het stappenplan om jezelf te bevrijden geschreven door iemand die weet waar hij het over heeft, als ervaringsdeskundige.

Ik kan alleen maar hopen dat werkgevers, waar PTSS op de loer ligt als een sluipmoordenaar, deze aanpak willen omarmen. Dat ook de geestelijke gezondheidszorg wakker wordt en aanpassingen gaat maken. Want hoe sterk je ook in je schoenen staat, wat je ook meemaakt en ervaart... Je bent en blijft een mens, en eenmaal gezien blijf je gezien.

Micha, voormalig politieagent